شب اگر درون من سقوط کند

و شط خونم سياهي پذيرد

بادبان به سوي تو خواهم گشود

اي سپيده ي شبگير

من هنوز نه چندان مغرورم که لنگر برنگيرم

و درين تيرگي بميرم

من آن ستاره يي را ميجويم که به قلب دوستم رهنمون شود

نه آنکه سر سير و سفرم هست

که حديث زندگي را مرور مي کنم

زنجيري گردنم را مي فشرد

بي که بدانم به کجا پيوسته

و هر لحظه کوتاهتر ميشود

من هنوز نه چندان مغرورم که لنگر برنگيرم

و درين تيرگي بميرم